Hari-2 saya semakin padat, padat sangat dengan assignment tutorial presentation semua.
Sekarang tambah padat lagi dengan quiz dan test. Sumpah penat gilaaa oink~oink. Tapi dalam kepadatan yg maksimum, saya semakin ceria. Saya gembira. Sebab dia masih ada dengan saya. Saya fikir, dia sudah lempar saya jauhhhhhh dari hidup dia. Saya terlalu gembira dengan persahabatan ini.
Persahabatan kita nihh mengubat rindu saya yg terlampau dalam pada awak, tahu tak? Boleh tak saya nak cakap something? Awak ada hantar sms kan? Did I miss youu? Kalau lahh awak tahu keadaan saya masa tuhh, hati saya meronta-2 nak nyatakan bahawasanya saya terlalu rindukan awak. I deadly miss youu. Tapi, saya sedar siapa saya, saya masih waras. Dan dengan kekuatan yg dalam, saya bina tembok egois tinggi-2, saya cuba menidakkan. Hati saya sakit, tapi saya wajib kuat depan awak. Saya taknak dengan keadaan perasaan saya pada awak ini, membuatkan awak tak selesa dengan saya dan seterusnya menjauhkan diri awak dari saya. Saya tak mahu, saya tak sanggup.
Saya cukup bersyukur sekarang sebab awak masih dapat terima saya walaupun hanya sebagai kawan, cukup sudah buat saya gembira. Saya takkan tuntut lebih dari itu. Awak, saya nak cakap lagi boleh? Saya... Saya... Saya sayang awak, saya tetap sayang awak. Cinta hati saya hanya pada awak. Takkan berubah. Saya mintak maaf, awak. Saya tak mampu buang semua nihh. Saya tak cukup kuat. Saya mintak maaf.
#Lepas awak baca ini, mesti awak jauhkan diri awak dari saya, kan? Mesti awak akan buang saya, kan? Saya mintak maaf sebab terlalu jujur.
No comments:
Post a Comment